Waarom ik nu doe wat ik doe, heeft alles te maken met Henry.
1989, het jaar dat ik Henry ontmoette
Hij was cliënt en ik was leerling Z-verpleegkundige. Henry wekte mijn nieuwsgierigheid. Ik ontmoette hem toen ik als 1e jaars leerling ging werken op een groep met geestelijk gehandicapten. Zo werd dat toen genoemd. Henry was destijds 40 jaar, zijn voorhoofd wat vervormd en vol met littekens van het automutileren (zelfbeschadiging). Henry was autistisch en hij sprak niet. Hij trok zich veel terug in de tuin, zomer en winter. Maar voor een kop koffie kwam hij graag even naar binnen.
De WC
Of om naar de wc te gaan. We moesten dat altijd goed in de gaten houden, want Henry at zijn eigen ontlasting. J egelooft het misschien niet maar het is echt waar. En zodra hij de kans zag, glipte hij door het hekje van de achterdeur en kwam weer ongezien op de wc. Waarna jij dan zijn handen en gezicht mocht wassen en de muur van de wc mocht schoonmaken.
De grote vraag was natuurlijk: waarom deed hij dat? In de tijd dat ik daar werkte zijn we daar niet achter gekomen en de meeste mensen waren een beetje vies van hem. Je begrijpt vast waarom.
Wandelen
Er is veel meer over Henry te vertellen maar één situatie is me altijd bijgebleven. Iedere dag maakten we een wandeling met de groep en Henry liep altijd achteraan. Er zat zeker 10 meter tussen hem en de laatste van de groep. Hij liep op zijn eigen typische manier en stonden we even stil, dan stopte hij ook en wipte van voor naar achter. (rechter voet voor, linkervoet achter en dan heen en weer) Ik wist nog weinig over autisme en de behoeften die mensen met autisme kunnen hebben en in mijn naïviteit probeerde ik Henry altijd bij de groep te betrekken.
En op een dag liep ik als laatste in de groep, mijn collega vooraan en de andere cliënten tussen ons in. Henry dus achter mij. Na een momentje stil gestaan te hebben gingen we weer lopen en ik steek mijn hand uit naar Henry en zeg iets van ‘ga je mee?’. En wat doet Henry? Hij neemt mijn hand aan en zo lopen we een poosje hand in hand. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik vond het ge-wel-dig! Zo nabij was ik nog nooit met Henry geweest. Het voelde zo speciaal dat hij mij zo dicht bij duldde.
Henry zit in mij hart
Sindsdien heeft Henry een speciaal plekje in mijn hart. Met zijn autisme, met zijn moeilijk verstaanbare gedrag en met zijn bijzondere gewoontes. Daar werd het zaadje gepland van nieuwsgierigheid en heb ik altijd willen onderzoeken waarom mensen doen zoals ze doen. En vervolgens wat ik kan bijdragen om hun leven een stukje mooier te maken. Werken op de groep bij Henry was één van de eerste stappen in mijn loopbaan.
Persoonlijk
In de jaren daarna heb ik met diverse mensen gewerkt die naast een verstandelijke beperking (zoals we dat nu noemen) ook autisme hadden. En zelfs mensen die een combinatie hebben van autisme en ADHD. En toen mijn jongste zoon ook de diagnose autisme kreeg, werd het wel heel persoonlijk. Hij liep weinig van het gedrag zien dat je verwacht van iemand met de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). ASS is niet voor niets een spectrum van kenmerken en vaak problemen, want mijn zoon scoorde wel degelijk bij een aantal van die kenmerken en problemen. Dat uitte zich al op school en in zijn pubertijd werd het thuis ook steeds duidelijker. We hebben met z’n allen veel geleerd over autisme en ik ben het autistisch brein meer en meer gaan waarderen. En daar heeft Henry de basis voor gelegd.
Mijn werk als studiekeuze-, en loopbaancoach
En met allerlei tussenstappen doe ik nu het werk waar ik heel blij van wordt. Jongeren met autisme helpen bij studiekeuze vragen, bij het studeren zelf (bv de eindscriptie van een opleiding), loopbaanvraagstukken en ik train professionals die meer willen weten over het begeleiden van jongeren met autisme. En zo probeer ik mijn steentje bij te dragen aan het welzijn en de veerkracht van jonge mensen met autisme.
Kennismaken?
Wil je een keer kennismaken? Dat kan natuurlijk altijd.
Vul dan dit contactformulier in en we maken een afspraak. Geheel vrijblijvend natuurlijk.
