Het is 7 minuten na middernacht. De hond lag midden op het gazon voor het huis van mevrouw Shears. Zijn ogen waren dicht.

Zo begint het boek Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht. Christopher ontdekt de dode hond van zijn buurvrouw. De hond is vermoord met een spitvork. Christopher vraagt zich af wie de hond heeft vermoord en waarom. Christopher is een jongen met autisme en woont alleen met zijn vader. Hij neemt je mee met zijn gedachten en zo kom je precies te weten wat autisme voor Christopher betekent. En natuurlijk wie de hond vermoord heeft en waarom.

Speciale talenten en een fascinatie

Christopher is getalenteerd op het gebied wat wiskunde, natuurkunde en weet allerlei zaken heel logisch te beredeneren. Mensen vindt hij verwarrend. Allereerst omdat hij vindt dat mensen veel praten zonder woorden te gebruiken. Mimiek en geluiden die mensen maken zoals ‘ppffffff’ of zuchten en ‘honderd andere dingen die te ingewikkeld zijn om in een paar seconden door te hebben’. De tweede reden is dat mensen vaak beeldspraak oftewel metaforen gebruiken als ze praten. Terwijl een metafoor op zich ook al een metafoor is. Hij vindt metaforen weer een leugen want mensen die zich een hoedje schrikken, krijgen helemaal geen hoedje. Een voorbeeld van één van de grappige en o zo herkenbare stukjes uit het boek.

Christopher is gek op detectives. Hij is erg gefascineerd door Sherlock Holmes. Holmes is voor hem een voorbeeld. En als een ware detective gaat Christopher op zoek naar de moordenaar van de hond. Hij verlegd daarbij zijn eigen grenzen en komt zo achter een ander geheim. Wat dat geheim is, moet je zelf maar gaan ontdekken.

Een Super Goede Dag of niet

Christopher heeft een systeem om te bepalen of het een Super Goede Dag (ja, mét hoofdletters) een Goede, een Slechte of een Zwarte Dag gaat worden. Op Super Goede Dagen gaat er iets bijzonders gebeuren en op Zwarte dagen verbergt Christopher zich, eet en drinkt hij niets en voorkomt zo dat de dag nog slechter wordt. Welke dag het wordt, wordt bepaald door de kleur auto’s die hij tegenkomt onderweg naar school. Na 2 Zwarte Dagen sluit hij de volgende dag zijn ogen als hij in de bus zit. Want na 2 Zwarte Dagen mag dat. Logisch. Als het een Super Goede Dag is, durft Christopher meer dan anders.

En dat komt goed van pas, want Christopher gaat zijn grenzen verkennen én hij gaat zijn grenzen verleggen. Hij gaat op avontuur, want hij wil achterhalen wie de hond van zijn buurvrouw heeft vermoord. Hij ontdekt meer dan hij van tevoren had kunnen vermoeden.

Over de schrijver

Mark Haddon (1962) is een Engelse schrijver van romans, jeugdboeken en scenario’s. En hij is beeldend kunstenaar en illustrator. Haddon studeerde Engels aan de universiteit van Oxford. Hij werd in de eerste instantie vooral bekend als kinderboekenschrijver. De roman The Curious Incident of the Dog in the Night-time was zowel voor uitgevers en ook voor de lezers moeilijk in een genre of leeftijdsgroep onder te brengen. Als je op internet gaat zoeken naar het boek, zul je dan ook diverse covers tegenkomen. Uitgevers probeerden zo om duidelijk te maken of het boek voor volwassen of voor young adults was. Het boek wordt uiteindelijk door jong en oud gelezen.

Praat boek

Op scholen wordt het boek ook klassikaal gelezen, zo ook op de school van mijn zoon. Zij lazen het bij het vak Engels. Destijds was hij 13 à 14 jaar en ik vraag me af of het boek dan een geschikte keuze is. Als je niet goed weet wat autisme inhoud, kan het boek ook vreemd overkomen. Zeker op jongeren van 13 jaar.

Wat mij betreft leent het boek zich heel goed om het gesprek aan te gaan tussen ouders en jongeren. Wat herken je bij jezelf en wat niet? En wat heb jij nodig? Iedereen is anders, er is geen mens hetzelfde. Dat geldt ook voor mensen met autisme. Heb je één mens met autisme ontmoet, dan heb je één mens met autisme ontmoet. Het zegt lang niet alles over andere mensen met autisme. Niet iedereen met autisme heeft een speciale interesse zoals Christopher. En niet iedereen met autisme blinkt uit in natuur-, en wiskunde. Prikkelgevoeligheid komt bij meerdere mensen met autisme voor. En één heeft er meer last van dan de ander. Hoe prikkelgevoelig Christopher is én hoe hij hiermee omgaat, lees je in het boek.

Als je Het wonderbaarlijke voorval van de hond in de nacht wil kopen kan dat via Bol.com. Ook in het Engels, mocht je het boek liever in de oorspronkelijke versie lezen.

Via Boeken over autisme vind je meer reviews die ik geschreven heb. Allemaal boeken die autisme als thema hebben. De lijst groeit gestaag. Heb je een boekentip voor mij? Zet die dan in een reactie hieronder. Mijn voorkeur gaat uit naar romans maar af en toe een boek van een ervaringsdeskundige is ook prima. De volgende review gaat over het boek: Bram kan het zelf. Een kinderboek van Colette de Bruin.

De survivalgids voor autistische studenten begint als goed met een voorwoord voor autistische lezers en een voorwoord voor niet autistische lezers. Het heeft meteen mijn aandacht. Voor beide doelgroepen heeft ze een eigen boodschap aan het eind van het voorwoord.

Voor de autistische student deze:
Vergeet alsjeblieft niet: je hebt er recht op om een prettige, succesvolle studietijd te hebben.

En voor de niet-autistische lezer:
(en dan spreekt ze hen aan met U maar waarom dat is?)
Ik hoop dat u beseft welke impliciete verwachtingen en regels we opleggen aan autistische studenten en welk onnodig leed zij te verwerken krijgen. Met de juiste steun en uitleg maken we het autistische studenten veel gemakkelijker hun ambities en doelen waar te maken.

Herkenbaar punt

Voor mij als niet-autist, die dagelijks te maken heeft met mensen met autisme en met studies, benoemd Siljee in het voorwoord al meteen een groot herkenbaar punt.
Namelijk dit:
Autistische studenten hebben één ding gemeen. De manager, beleidsmakers, docenten en auteurs die jouw studie hebben ingericht, hebben dat duidelijk niet gedaan met autistische studenten voor ogen.
Zo die zit! Want het is helemaal waar.

Over de schrijver

Kinge Siljee (1978) is studie- en scriptiebegeleider. En naar eigen zeggen hebben honderden autistische studenten zich bij haar gemeld. Dan kun je zeggen dat je ervaring hebt!
Kinge Siljee richtte eind 2011 Studiemeesters op, met als doel studeren op HBO en universiteit leuker te maken. Ze heeft meerdere boeken geschreven zoals Je scriptie de baas (2019) en Studie ontwijkend gedrag (2017)

Structuur in het boek

Het boek heeft een overzichtelijk karakter met in het begin van ieder hoofdstuk een blok met informatie waar het hoofdstuk over gaat. Het boek behandelt 4 onderwerpen oftewel secties zoals Siljee ze noemt:

  1. geluk
  2. studentenleven 
  3. voortgang
  4. studeren

In het boek zitten ook een treffende illustraties. Zoals deze:

studeren met autisme

Leuk subtitel

De survivalgids voor autistische studenten heeft als subtitel: Overleef je studietijd en geniet van de reis. Deze subtitel geeft natuurlijk een stuk van de inhoud weer. Je overleeft je studietijd met alle praktische tips die Siljee geeft bijvoorbeeld over plannen, budgetteren en opdrachten maken. Genieten van de reis gaat vast ook lukken door haar tips rondom zorg en zelfzorg, op jezelf wonen en vrije tijd en vrienden maken. Met andere woorden, het boek staat boordevol praktische tips en goede raad. 

Om eerlijk te zijn

Om helemaal eerlijk te zijn; ik heb het boek niet van A tot Z gelezen. En dat hoeft ook niet om helder te krijgen dat het boek helpend kan zijn bij het studeren, op kamers gaan of je studie plannen. De inhoudsopgave is overzichtelijk en concreet dus je zoekt snel iets op wanneer je ergens iets meer over te weten wil komen.
Ik zou eraan toe willen voegen dat het boek ook heel praktisch kan zijn als je géén autisme hebt maar wel meer wil leren over jouw autistische medestudent. En natuurlijk profiteer je dan zelf ook van de handige tips uit het boek. Zoals de tips over het bestuderen van een geschreven tekst. Dat lijkt eenvoudig en met de tips van Siljee is het dat ook echt.

Tip voor ouders: doe het boek cadeau!

Wat mij betreft zouden alle jongeren met autisme die gaan studeren, dit boek van hun ouders cadeau mogen krijgen. Allebei het boek lezen, doorspreken en elkaar vragen stellen bij een kop thee of een goed glas wijn en wedden dat je elkaar nog beter gaat begrijpen? Het boek is via Bol.com te koop.

Als studiekeuze coach lees ik veel over het thema autisme. Er wordt veel over geschreven en over een aantal boeken heb ik een review geschreven. Daar zitten ook een aantal kinderboeken bij. Alles bij elkaar al een aardige lijst boeken. De reviews lees je hier

Heb je vragen over studiekeuze? Ik help je graag verder. Vul het contact formulier in en ik mail je terug.

De jongen is Kai. Jongste kind van een van de bekendste hersenonderzoekers ter wereld. Henry stort zich vanaf eind vorige eeuw op de vraag wat autisme nu eigenlijk is. Kai is zijn drijfveer. Door dagelijks met Kai te leven en te ervaren hoe Kai reageert op de wereld, wordt Henry steeds een spiegel voorgehouden. En op een bepaald moment laat hersenonderzoek zien dat Kai niet te weinig voelt, zoals oude wetenschap beweert, maar juist teveel. Hij ervaart de wereld als intens en overweldigend. Dat is dan ook de reden dat hij rust zoekt en vindt die in zijn rituelen.

Boek over autisme

De jongen die teveel voelde is niet alleen een boek over autisme. Het is ook een boek over innovatie en een wereld die verandert. Zo ontwikkelde Paul Ehrlich (1883-1915) chemotherapie en veranderde hiermee de wereld. Henry Ford (1863- 1947) introduceerde de lopende band voor de auto industrie en veranderde de wereld op een heel andere manier. Henry Markram wil de wereld veranderen door het menselijk brein na te bouwen.

Het brein

Henry zegt hierover: ‘we moeten begrijpen hoe ziektes samenwerken. Autisme deelt symptomen met andere aandoeningen. Dertig procent van de mensen met autisme heeft last van spiercontracties, net als epileptici. Welke aandoening heeft de meeste overeenkomsten met autisme? Alzheimer? Parkinson? Depressie? Niemand weet het, niemand weet hoe ze aan elkaar verwant zijn, maar overal over de wereld hebben ziekenhuizen daar data over. Die zou je aan elkaar kunnen koppelen. Een vooruitgang bij één ziekte zou bij alle ziektes tot vooruitgang kunnen leiden. Dat is de katalysator die we nodig hebben’.

Henry wil het liefst Kai beter maken. En dat wil hij doen door het brein na te bouwen om zo een totaal plaatje te hebben. Lees vooral het boek als je wilt weten hoe Henry dit voor zich ziet.

TED talk

In 2009 was Henry Markram te gast bij TED-talk: Henry Markram bouwt een brein in een supercomputer. De drie letters staan voor: technologie, entertainment en design. Hij wordt aangekondigd als ‘onze veelbelovende grensoverschrijder’. Zijn eerste zinnen zorgen meteen voor geroezemoes:

‘Het is onze missie om een computermodel te bouwen van het brein. Waarom doen we dat? Ten eerste omdat het noodzakelijk is om onze hersenen te begrijpen, wanneer we als samenleving met elkaar overweg willen kunnen. Ten tweede kunnen we niet eeuwig dierproeven blijven doen. De derde reden is dat er op deze planeet twee miljoen mensen zijn die aan een psychische aandoening lijden. En wij kunnen oplossingen vinden om hen te behandelen’.

Stof tot nadenken

Ik ben geen wetenschapper maar ik snap wat Henry zegt. Hij wil mensen met een psychische aandoening behandelen en hij wil autisme genezen. Het geeft in ieder geval genoeg stof tot nadenken.

Autistisch brein

Ik ben van mening dat het autistisch brein een prima brein is. Een brein dat we wel eens nodig kunnen hebben om als mensheid de problemen van de toekomst het hoofd te kunnen bieden. Ik zou wél willen dat mensen met autisme de overbelasting ten gevolge van dit gevoelige brein niet meer hoeven te ervaren. Zodat ze naast de praktische kant van hun mooie brein ook meer kunnen genieten van het leven en ze kunnen zijn wie ze zijn. En dat is ook waar Wagner de laatste bladzijden in het boek over schrijft.

De jongen die teveel voelde

De jongen die teveel voelde is geschreven door Lorenz Wagner. Wagner slaagt erin om een wetenschappelijk verhaal te combineren met het verhaal van het gezin van Henry Markram, waar Kai met zijn autisme de belangrijke hoofdrol heeft. Een onmisbaar boek voor iedereen die autisme beter wil leren begrijpen. Niet omdat dit HET boek over autisme is maar omdat dit boek laat zien hoe veelzijdig mensen met autisme zijn. En dat autisme op zich zeker geen beperking is. Wil je het boek zelf ook kopen? Dat kan via Bol.com.

De jongen die teveel voelde is één van de boeken over autisme waarover ik tot nog toe een review schreef. Ik schreef ook een review over Zondagsleven en over Help ik ben een autist! Hier vind je een overzicht van alle reviews die ik tot nu toe geschreven heb.

Tot slot een vraag aan jou: Welk boek moet ik volgens jou echt lezen en een review over schrijven? Zet het in een reactie!

Het Rosie Project

Houd je van romans met een mix van humor, autisme en romantiek? Dan is Het Rosie Project het perfecte boek voor jou.

Don heeft autisme maar is zich daar nog niet van bewust. Hij is bevriend met Gene en zijn vrouw Claudia. Don heeft een missie: hij wil een relatie. Als wetenschapper gaat Don deze missie te lijf met een heuse vragenlijst. Deze 16 pagina’s tellende vragenlijst moet de perfecte echtgenote boven water krijgen.

Dat loopt niet helemaal soepeltjes en Gene gaat een handje helpen. Gene is een notoire vreemdganger maar Don ziet daar geen probleem in. Gene en Claudia hebben tenslotte een open huwelijk. De lezer merkt wel degelijk Claudia’s weerstand. Claudia neemt wraak en Gene krijgt het op z’n boterham. Letterlijk in dit geval. Iets met lunch & rode pepers. Dit is dan één van de momenten dat ik hardop heb gelachen tijdens het lezen. Sommige momenten zijn gewoon hilarisch.

Don zoekt dan een vrouw maar z’n grootste zoektocht is toch wel die naar zijn eigen emoties. In hoeverre wil en kan hij zijn gewoontes veranderen? Welke zijn helpend en welke juist belemmerend voor zijn geluk? Een boek met veel herkenning als je autisme hebt. En al is het echt een geromantiseerde verhaal, het is zeker de moeite waard.

Over de schrijver

Graeme Simsion (1965) is geboren in Australië, Aukland. Het Rosie Project is zijn debuut roman. Simsion is getrouwd met Anne Buist, een praktiserend psychiater en auteur van de misdaadreeks Natalie King.

Simsion heeft zes jaar aan het boek gewerkt, vooral omdat het boek in de eerste instantie als scenario is geschreven. Hij schreef het tijdens een studie scenario schrijven. Achter in het boek lees je hoe Het Klara Project (het scenario) zich ontwikkelde tot Het Rosie Project (de roman).

Graeme Simsion is pas later gaan schrijven. Voordat hij auteur werd, werkte hij als adviseur informatiesystemen en werkte hij in de wijndistributie. De wijnkennis laat hij zeker terugkomen bij Don. Die is een echte wijnkenner.

Het Rosie Project wordt vervolgd met Het Rosie Effect en Het Rosie resultaat. Ik heb genoten van dit eerste deel en ben snel begonnen aan Het Rosie Effect. Ik ben benieuwd.
Voor de prijs hoef je het niet te laten. Het Rosie Project koop je hier voor maar €12,99 of check de tweedehands voorraad

Klik hier voor meer reviews van boeken die autisme als thema hebben.

Als je mij nu ergens zou tegenkomen, dan zal niets je doen vermoeden dat ik de diagnose ‘autisme’ heb. Zo begint Pascal de inleiding van zijn boek Help, ik ben een autist!

Hij vertelt zijn verhaal chronologisch met geregeld een stap terug naar zijn kindertijd of terug naar een eerder beschreven situatie.
Zoals hij het zelf zegt, kun je het boek zien als ‘een innerlijke reis door het Land van Pascal, waarin andere wetten gelden, waar een andere vaste structuur bestaat en die je doet kennismaken met een ongekende honger naar kennis en vaardigheden’. Gaandeweg neemt hij je mee in zijn zoektocht. Naast de aandacht die hij vraagt voor specifieke onderwerpen, geeft hij na ieder hoofdstuk tips. Het boek is geschreven in de ik-vorm en Pascal heeft het geregeld over ‘deze jongen’ waarmee hij zichzelf bedoelt.

Ik was het al voor ik het wist

Pascal heeft de diagnose pas op latere leeftijd gekregen. Na verschillende andere labeltjes opgeplakt te hebben gekregen, krijgt hij uiteindelijk de diagnose Autisme. Het is dan 2013. Sinds de autismediagnose zijn er bij hem verschillende kwartjes gevallen en begrijpt hij zichzelf veel beter en besluit zelfs om voorrang te geven aan zijn relatie met Laura in plaats van aan betaald werk. Om maar een voorbeeld te noemen.

Talenten

Pascal kan zich goed vastbijten in iets. Het is een echt talent. Dat iets kan een baan zijn of een bepaalde klus. Maar ook het opzetten van het kerstdorp gaat gepaard met concentratie en focus. Stoor hem dan liever niet. Dit talent is net zo goed een valkuil en dat weet Pascal inmiddels als geen ander. Hij vertelt erover als hij het heeft over de verschillende functies die hij heeft gehad.

Om goed te functioneren heeft hij het nodig om gedrag van anderen te observeren, te duiden en te kopiëren. Hij is een kei in observeren geworden. Alles wat hij observeert, bewaart hij in een spreekwoordelijk laatje. Komt hij later een in situatie die hij herkent, dan opent hij een laatje waar de benodigde vaardigheden in opgeborgen zitten.

Niet voor iedere situatie is er een gevuld laatje zoals in een situatie met zijn stiefdochter. Pascal vermoedt dat ze met een gebroken hart thuis gaat komen. Hij is bewust op tijd thuis en zit al klaar met een kopje thee. Maar verder is het laatje leeg. Paniek, paniek, wat nu?

Naast observeren en focus heeft Pascal meer talenten zoals:

  • Zorgvuldig
  • Praktisch
  • Oplettend
  • Doelgericht
  • Zelfstandig
  • Consequent
  • Behulpzaam
  • Loyaal

Wat een mooi rijtje talenten! In het hoofdstuk ‘Pascals wandeling in de wereld van de gezondheidszorg’ Hij zegt hierover: Doordat ik alles controleer en structureer, scoor ik hoog op deze kwaliteit (Hij doelt hier op zorgvuldigheid). Ik vind ‘controle’ een noodzakelijke pijler in mijn leven én dus een kwaliteit om mijn leven in goede banen te krijgen en te houden.

Als lezer zie ik de zorgvuldigheid ook terug in de wens om het goede goed te doen. Tenminste zo interpreteer ik dat. Zo wil hij graag goed reageren en zat hij daarom klaar met een kopje thee voor zijn stiefdochter. Ook dat is zorgvuldigheid.

Een autist op het liefdespad

Relaties is een thema in het boek. De relatie met zijn ouders, zus en broer. Daarnaast zijn bevindingen op het liefdespad en de keuzes die hij hierin maakte. Pascal beschrijft het verloop van de liefdes relaties die geen succes waren en waarom het wel werkt met zijn vriendin Laura die ADHD heeft. Ook de vader-dochter relatie die hij heeft opgebouwd met zijn stiefdochter beschrijft hij.

Pascal vraagt in zijn boek ook aandacht voor behoeften van mensen met autisme. Hij schuwt daarbij niet om thema’s zoals sexualiteit te benoemen. Hij is daarbij expliciet en open, hij verwoordt zijn verhaal zonder plat te zijn.

Vertrouwen

Een ander thema in het boek is vertrouwen.

Hij beschrijft hoe er in relaties (kan ook een relatie met coach zijn) barstjes kunnen ontstaan die weer kunnen leiden tot een echte breuk. Door het boek heen komt zijn jeugd geregeld terug. Hij beschrijft hoe hij was als kind en hoe moeilijk het geweest moet zijn om hem te begeleiden tijdens het opgroeien. Hij noemt zichzelf ‘meester in manipulatie’.
Pascals vertrouwen wordt meerdere keren beschadigd en dat begint als kind al. Hij krijgt nooit geleerd hoe je hiermee omgaat. Pascal geeft de lezer dan ook de tip ‘Leer een kind met ASS te vergeven’. Had hij als kind leren vergeven, dan had zijn pubertijd (en daarmee het volwassen worden) er vast anders uitgezien.

over de auteurs

Tot slot

‘Help ik ben een autist’ is een ervaringsverhaal van een man en je herkent veel van de klassieke symptomen bij autisme. Denk aan prikkelgevoeligheid, sociale interacties die lastig zijn, hyperfocus en de behoefte aan rust, orde en structuur. De symptomen die je ziet bij vrouwen zijn vaak anders. Vrouwen hebben ook die behoefte aan rust, orde en structuur en zijn (vaak) ook prikkelgevoelig maar ze cammoufleren meer en lijken zich meer aan te passen dan mannen. Wil je meer lezen over hoe vrouwen hun autisme beleven? Lees dan deze recensie van Zondagsleven van Judith Visser. Wie weet is dat een boek voor jou.

Lees je graag in het Engels? Dan is ‘Help ik ben een autist’ te bestellen bij Amazon.co.uk. De Nederlandse versie bestel je gewoon via deze link: Help ik ben een autist, ik was het al voor ik het wist.

Van boeken lezen leer je ontzettend veel. Daarom doe ik het ook zo graag. Om jullie mee hierin mee te nemen schrijf ik reviews. Dit keer een review over Zondagsleven van Judith Visser. Judith heeft ruim 10 boeken op haar naam staan. Zondagskind en Zondagsleven gaan over haar leven als vrouw met autisme.

Toen ik in 1989 begon als leerling verpleegkundige in de zorg gehandicaptenzorg, wilde ik al meer lezen over Autisme. Ik vond het zo’n boeiend onderwerp! Het enige boek dat ik destijds kon vinden over autisme, was een boek, geschreven door een moeder. De titel ben ik helaas vergeten.

Het boek ging over haar zoektocht met haar autistische zoon. Ik weet nog goed dat het boek echt indruk op mij maakte. Moeder beschreef momenten waarin zij machteloos en boos, schreeuwde tegen haar kind, omdat hij anders niet op haar reageerde. Ze schaamde zich daar ook voor.
Aan het eind van het boek is de jongen volwassen en schrijft hij zijn over dat schreeuwen: ‘Pas als mijn moeder tegen me schreeuwde, drong ze tot me door’.
Precies deze passage heeft ervoor gezorgd dat ik genuanceerd naar gedrag ben gaan kijken. En 30 jaar later doe ik dat nog steeds.

Judith Visser

Er is intussen veel geschreven over autisme. Vaak door professionals of door ouders. De laatste jaren komen er gelukkig meer boeken op de markt die geschreven zijn dóór mensen met autisme. Boeken zoals Zondagsleven geschreven door Judith Visser.

Eerder schreef ze Zondagskind (2018). Een boek waarin ze beschrijft hoe het voor haar was om als kind op te groeien met autisme. Ze was eigenlijk niet van plan om een vervolg te schrijven. Ze zegt er dit over: ”Toen ik het boek eenmaal had geschreven, kwam er voor mij een duidelijke punt achter het verhaal. Het bleek echter een komma”.

Hoe gaat het verder met Jasmijn?

Haar lezers wilden weten hoe het verder ging met Jasmijn Vink. (De hoofdpersoon kreeg een naam met dezelfde initialen als Judith zelf heeft) Hoe was het haar gelukt om een leven te leiden dat bij haar paste? Hoe lukt het haar om als volwassene overeind te blijven? Het hebben van autisme is geen successtory, het gaat namelijk niet over als je eenmaal een beetje je weg hebt gevonden. Judith schrijft in haar nawoord: ‘Autisme is iets blijvends en het is noodzakelijk een manier te vinden om je leven daar zo goed mogelijk op af te stemmen’. Vandaar toch een vervolg.

Rinkelende telefoons, felle lampen, rumoerige collega’s én haar hond mag niet mee. Voor Jasmijn Vink is het dagelijkse kantoorleven een ware beproeving. Ze wil schrijfster worden. Maar hoe kun je schrijven als je doodop uit je werk komt en je vrije dagen nodig hebt als hersteltijd? Jasmijn bedenkt een plan en creëert tijd om te schrijven. Ze vindt uiteindelijk een uitgever die haar boek wil publiceren. Terwijl zij schrijft, lees je mee wat er nog meer gebeurd in haar (liefdes-)leven.
De ondertitel van het boek is vast niet voor niets ‘Liefde in tijden van autisme’.

Een passage uit het boek: (Jasmijn heeft haar vriend Nick aan de telefoon)
‘En als je ze nou vertelt dat je autisme hebt? Dat het voor jou gewoon bijna niet te doen is om langer dan een paar minuten in zo’n kantine te zitten? Dan hebben ze tenminste een verklaring voor jouw gedrag’.
‘Nee.’

‘Ik bedoel maar-’
‘Het gaat ze geen bal aan.’
‘Maar het zou voor jezelf misschien een hoop dingen makkelijker maken. Denk je zelf ook niet?’
‘Nee, ik snap niet hoe jij daar zo zeker van kunt zijn. Ik denk juist dat ze me dan helemaal niet serieus meer nemen. Dan ben ik ineens die debiel van de receptie. Daar zit ik echt niet op te wachten’.

Ik zou me niet op andere gedachten laten brengen. Het was niet dat ik me voor mijn autisme schaamde, maar ik vond het iets persoonlijks. En persoonlijke dingen deelde ik niet met mensen bij wie ik me niet thuis voelde. Misschien dat ik het op een dag aan Gisella zou vertellen. En wellicht ook aan Tim. Maar de rest?
Die mochten wachten tot mijn boek er was.

Geen roman maar een autofictie

Hoewel Zondagsleven autobiografisch is, is het geschreven als een roman. Deze roman is gebaseerd op het leven van Judith Visser, het is een Autofictie. Het leest dan ook heel prettig. Hoe Jasmijn haar autisme ervaart, is hoe Judith haar autisme ervaart. Met het grote verschil dat Judith haar diagnose kreeg toen ze 36 was.

In het nawoord schrijft Judith: ‘Autisme is niet het einde van de wereld. Het is een ándere wereld’. Meer begrip en meer ruimte voor mensen die in een andere wereld leven, is wat Judith wil bereiken met haar boek.

Over Judith Visser

Judith Visser is op 29 januari 1978 geboren in Rotterdam. Ze schreef 13 boeken en een reeks korte verhalen. En ze werkt al weer aan een nieuwe roman (2021-2022). Wil je meer te weten komen over Judith? Neem dan eens een kijkje op haar website Judithvisser.nl

Conclusie

Review van het boek Zondagsleven van Judith Visser

Niet iedereen met autisme ervaart de wereld zoals Jasmijn. Ieder persoon met autisme is anders, weet ik uit ervaring. Maar het is een boek dat een treffend inkijkje geeft in het leven met autisme. Verder vind ik het boek bijzonder prettig lezen. Het is echt een aanrader als je meer wilt weten over vrouwen met autisme en tegelijk lekker ontspannen een boek wilt lezen.

Echt een boek om zelf te hebben. Zondagsleven kun je hier bestellen. Zondagskind bestel je via deze link.
Wil je meer weten over wie ik ben en wat ik doe? Kijk dan op de pagina Wie is Joyce

ps: Check het JHob logo en dan weet je meteen waarom de kaft van Zondagsleven mij aanspreekt 😉

Haar Instagram post over de KRACHTplanner maakte mij meteen nieuwsgierig. Céline is Autismecoach en heeft een praktische planner ontwikkeld. Zou dit iets voor mij zijn? Zou het iets zijn voor de jongeren die ik coach?

Céline is in 2017 afgestudeerd als Forensisch Orthopedagoog en zelfstandig gecertificeerd Autismecoach bij AutismeKRACHT.  Céline is tevens ervaringsdeskundige op het gebied van autisme.

Ik volg op Instagram diverse ervaringsdeskundigen en autismecoaches. Je kunt tenslotte altijd van elkaar leren, nietwaar?! De post die Céline onder @autismekracht plaatste, wekte mijn nieuwsgierigheid. Een planner die extra geschikt zou zijn voor mensen met autisme. En ik werd extra nieuwsgierig omdat er verschillende varianten zijn van de Krachtplanner. Eén met data en één zonder data. Dat wil zeggen dat er één planner is waarbij je zelf de datum op een bladzijde kunt zetten. Dat leek me ook wel wat voor mezelf.
Dus ik bestelde een KRACHTplanner zónder data.

Planners & ik

De afgelopen jaren heb ik wel vaker een mooie planner gekocht. Ik ben namelijk dol op mooie agenda’s met positieve quotes en kleine opdrachtjes waardoor ik mijn doelen beter formuleer en mijn successen kan vieren.

En toch werd het niks tussen die planners en mij. Ik vul ze niet consequent in. Ik vind ze namelijk te groot om mee te nemen. (Ik sjouw me altijd al een breuk als ik les ga geven) Een grote planner blijft dus thuis, met als gevolg dat niet al mijn afspraken in die planner terecht komen.
En om niets te vergeten, gebruik ik dus de agenda op mijn mobiel. Lekker makkelijk en altijd bij je. Maar een goed overzicht krijg je er niet mee.

Als ik weer eens een mooie planner gekocht had, begon ik iedere keer enthousiast en vol goede moed. Zelfs vóór 1 januari had ik al van alles ingevuld. Tot en met maart ging het dan redelijk. Daarna werd het snel minder en vanaf mei bleef de planner grotendeels leeg. En in september kwam de planner helemaal de kast niet meer uit.

Dus toen Céline in haar Instagram post schreef over een planner zonder data, wilde ik daar meer van weten omdat,
– ik wilde kijken of ik in deze planner in september gewoon weer verder kan, ook al heeft het bijhouden een poos heeft stilgelegen,
– Céline aangaf dat dit een planner was die rustig oogt. Dus een planner zonder poespas en afleiding,
– ik wilde weten of deze planner iets is voor jongeren met autisme.

Over de planner

De planner is alles wat Céline zegt dat hij is. Overzichtelijk, ruim opgezet en gemaakt van stevig materiaal. De ringband vind ik heel fijn om de planner goed open te kunnen vouwen. Zo neemt hij minder ruimte in op je bureau. Zodra je de planner openslaat, kom je allereerst een stukje tekst tegen over het waarom van de planner. De pagina’s erna geven uitleg over hoe de planner te gebruiken is. Je kunt zelfs een QR code scannen voor het filmpje met de uitleg. Je vindt filmpje ook onderaan in deze review.

Op blz 8 van de planner vind je een ruim opgezet overzicht met alle vakanties en feestdagen. Zelfs met de data van het begin van de zomertijd en het begin van de wintertijd. Daar hoef je dus niet meer naar te zoeken.

Verder is de planner opgedeeld in 12 delen (maanden) met ieder een eigen thema. De tips in de linkerkantlijn hebben steeds betrekking op het thema van de maand. Thema’s zijn bijvoorbeeld relaties, overzicht houden en dankbaarheid. Alles is fijn positief geformuleerd en daar houd ik van.

Voor jongeren

De planner is natuurlijk goed om te gebruiken om je afspraken in te noteren. Maar de planner is juist goed bruikbaar om overzicht te houden over al je activiteiten. De maandoverzichten zijn ideaal hiervoor. Op deze manier heb je een goed beeld over drukke en minder drukke periodes. En kun je dus makkelijker inschatten of het slim is om die leuke afspraak met je vriendin volgende week in te plannen of toch liever een paar weken later.

De terugblik van de maand vind ik een extra mooi onderdeel. Ook al heb je niet dagelijks of wekelijks je successen genoteerd of opgeschreven waar je van genoten hebt. Wanneer je het item ‘terugblik van de maand’ gaat invullen en je bladert terug door je planner, hoop ik dat er vanzelf herinneringen terugkomen van mooie momenten en successen die je kunt vieren. En voldoende voor een tentamen, een leuk afspraak met een vriend of een fijn gesprek dat je hebt gehad met je ouders.

Positieve taal

De positieve taal die Céline gebruikt heeft, vind ik heel erg fijn. Niet alleen voor mezelf maar voor iedereen die het lastig vindt om de positieve kanten te zien. Door je dagelijks te omringen met positieve taal helpt dit je om ook positiever te gaan denken. Over jezelf en over de wereld om je heen. Dus kun je naast een praktische agenda ook fijne tips en wat positiviteit gebruiken? Dan kan ik je de KRACHTplanner zeker aanraden.

Wat niet?

Céline beschrijft op de eerste bladzijde van de planner waaróm ze de Krachtplanner heeft ontwikkeld. Ze geeft aan dat ze verschillende facetten van andere agenda’s heeft willen onderbrengen in één agenda. En wel zo dat het niet te druk wordt. Dat is volgens mij goed gelukt.
Deze planner heeft dus een aantal dingen niet:
– De KRACHTplanner is niet multicolor.
– Heeft geen plaatjes, foto’s of andere opsmuk
– Geen stickervel met hartjes, pijltjes en andere miniplaatjes.
En de KRACHTplanner heeft geen elastiek of koord dat je als boekenlegger kunt gebruiken. Dit laatste zou ik juist weer wel een toevoeging hebben gevonden.

Past de planner bij mij?

Als ik de planner zo bekijk, past deze zeker bij mij. Doorgaan nadat het invullen een poos heeft stilgelegen, kan prima. Doordat je zelf de datum invult, kun je gewoon verdergaan waar je gebleven bent. Er hoeft dus geen bladzijde verloren te gaan. Je moet het alleen niet erg vinden dat het jaaroverzicht alleen geldt voor het jaar 2020-2021.

Aanvullingen

Als je mij om een tip zou vragen, dan zou ik zeggen;
Doe er 2 jaaroverzichten in. Of laat het jaaroverzicht een half jaar langer doorlopen. Dat zou ook kunnen.
En een tweede tip: een elastiek of koord als boekenlegger, zou ik zelf wel heel fijn vinden. Dan ben je in een handomdraai daar waar je gebleven bent en hoef je niet te bladeren.

Conclusie

Ik vind het een Top planner voor mensen die duidelijkheid en overzicht willen hebben. De rustige uitstraling is erg prettig. Hoe leuk al die andere planners er ook uitzien.
Ik ga de planner zeker zelf ook gebruiken.

Wil je een planner bestellen? Dat kan voor € 26,90  exclusief verzendkosten. Bestel de KRACHTplanner via de website van Autismekracht.  Je krijgt een bevestigingsmail waarna je kunt betalen. Daarna is je bestelling definitief.
Bestel, betaal en je krijgt de planner thuisgestuurd.

Heb jij meer nodig dat een planner om alles rondom je studie te plannen en te organiseren? Vind je het schrijven van smart-doelen een gedoe?
Als je wilt, help ik je ermee. In een coachtraject formuleren we jouw doel en help ik je om dat doel te bereiken. Vul het contactformulier in en ik mail je voor een kennismaking. Online, telefonisch of we ontmoeten elkaar ergens; Jij kiest.

Wil je meer reviews lezen? Je vindt ze hier

Heb je een boekentip voor mij of wil je een mening geven over deze review? Laat dan hieronder een reactie achter

Autisme: dat is toch dat je supersnel kunt uitrekenen dat 7 augustus 1984 op een dinsdag viel? Nou…nee. Bianca Toeps heeft zelf autisme en ze legt in haar boek haarfijn uit wat autisme is en wat het betekent als je autisme hebt.

‘Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ is een boek óver Autisme dóór iemand met Autisme. Er wordt nog altijd veel over ons gepraat maar weinig naar ons geluisterd, schrijft Toeps.
Ze beschrijft in het kort wat autisme inhoudt volgens de DSM-5. Dit staat voor De Diagnostic ans Statistical Manual of Mental Disorder, editie 5. Of zoals Toeps het zegt: het Grote Jonge Woudlopers Handboek, maar dan voor psychiaters.

Toeps schrijf luchtig over een pittig onderwerp. Ik vind het dan ook een zeer leesbaar boek dat ik anderen zeker kan aanraden.
‘maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ is een autobiografisch boek dat Toeps aanvult met weetjes en stukjes wetenschap. Haar eigen mening klinkt er duidelijk in door.
Wat mij betreft is dat zeker geen probleem maar wil je precies weten wat de wetenschap inhoudt, dan kun je je daar zelf nog in verdiepen.

De discutabele geschiedenis van Meneer Asperger

In de DSM-4 werd er onderscheid gemaakt in verschillende vormen van autisme. Zoals het syndroom van Asperger. Mensen met een hoger IQ en in combinatie met autisme kregen de diagnose Asperger. Dit was mij wel bekend. Maar wie Meneer Asperger nu eigenlijk was, wist ik niet. Hij blijkt een kinderarts in de tijden van nazi-Duitsland te zijn geweest. En die, helaas maar waar, gebruikte kinderen met autisme voor zijn onderzoek.
Toeps geeft aan inmiddels de term Asperger niet meer te willen gebruiken en daar sluit ik me helemaal bij aan.

School

All was well, schrijft Toeps. Totdat ze naar school moet. Ze beschrijft één van haar herinneringen waarin ze zich totaal onbegrepen voelde:
Jullie zitten in groep 1, dus jullie kunnen niet schrijven…’,zei de juf op een dag. ‘Ik kan wel schrijven!’, riep ik. ‘Niet zoals het hóórt’, zei de juf, ‘dus jullie krijgen nu allemaal dit geprinte label, om op jullie geknutselde boekje te plakken.’ Ik was boos. Voelde me gekwetst, niet gezien. Ik had er helemaal geen zin meer in. Dat stomme boekje. Ik plakte het label erop, ondersteboven, omdat ik mentaal al was uitgecheckt en daarom niet doorhad dat het boekje verkeerd om voor me lag. ‘Je label zit fout , Bianca!’ mopperde de juf. ‘Zie je nou wel dat je niet kunt lezen en schrijven?’
Je begrijpt wel dat ik boos thuiskwam die dag.

Tokio

Bianca Toeps is ieder jaar een paar maanden in Tokio. Ze vertelt in haar boek waarom ze zich daar zo prettig voelt. Het cultuurverschil is groot en dat bevalt haar goed. Ze beschrijft dat in tegenstelling met New York, in Tokio mensen je niet aanstaren. Eigenlijk dat in Tokio alles rustiger is dan elders. En ja daar is ze vreemd. Maar meer vanwege haar Europese voorkomen dan iets anders. ‘Landen en culturen leerden me dat ik kan kiezen te zijn, waar ik me het meest comfortabel voel,’ schrijft ze. Als jongerencoach vind ik dat natuurlijk een ontzettend mooie ontdekking.

Acht dingen die Bianca Toeps niet meer wil horen:

Aan het eind van het boek beschrijft Toeps acht dingen die ze niet meer willen horen:
1. Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit
2. Weet je zeker dat je geen nieuwetijdskind bent?
3. Heeft je moeder je genoeg liefde gegeven?
4. Ik hang altijd mijn overhemden op kleur, ik ben zó autistisch!
5. Iedereen wil tegenwoordig maar een labeltje
6. Ik geloof niet in labels, jij bent gewoon jij!
7. Je bent geen autist, je hebt au-tis-me
8. Het komt vast door de vaccinaties

Ze legt ook uit waarom ze deze 8 punten niet meer wil horen. Maar dat moet je zelf maar gaan lezen. Bestellen kan hier bij Bol

Het is een fijn boek dat ik met veel plezier gelezen heb. Ik wilde weten hoe Bianca Toeps, als vrouw met autisme, verschillende situaties ervaart. en ik was benieuwd naar de voorbeelden die ze zou gebruiken. En ik was benieuwd naar de tips die ze zou geven. Het mooie van het boek is ook dat ze niet alleen haar verhaal beschrijft maar ook het verhaal van twee andere vrouwen met autisme. Je krijgt zo een breder beeld van vrouwen met autisme.
Heel handig voor mij als jongerencoach en als moeder in een mannengezin waar autisme een belangrijke rol speelt.

De titel

De titel van het boek viel mij ook op. ‘maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’. Zonder hoofdletter M, en dat intrigeert mij dan ook weer maar dat terzijde. Uit ervaring weet ik dat autisme geen ‘gezicht’ heeft. Hoe ziet autisme er uit? Als Dustin Hoffman in Rainman? of als Jim Parsons als Sheldon Cooper in The Big Bang Theorie? Wat een onzin.
Mijn jongste zoon heeft klassiek autisme en is gewoon een vlotte knul om te zien met een leuke smaak over mode. Je ziet absoluut niet aan hem dat hij autisme heeft. Dat is zowel fijn als niet fijn. Hij is op school vaak overschat en dat heeft tot de nodige hindernissen geleidt.
Ik vermoed dat als je tegen hem zegt dat hij er niet autistisch uitziet, dat hij dat als een compliment beschouwt.
Realiseer je dan wel dat áls je dat zegt, dat jij blijkbaar een vooroordeel hebt over hoe autisten eruit horen te zien.

Onlangs heb ik Zondagsleven gelezen, van de schrijfster Judith Visser. Ook weer een mooi boek. De review over Zondagsleven lees je hier.

En verder

Ben je op zoek naar een coach? Iemand die je kan ondersteunen bij het zoeken naar een studie, het onderzoeken van talenten of coachen bij een sollicitatie? Ik help je graag. Stuur me een bericht via het contactformulier.

Als je wilt, volg mij dan op Facebook en LinkedIn

In een eerdere review schreef ik over Prinses Anna. Draaikolken in Luna’s hoofd is ook een boek van schrijfster Colette de Bruin. Het gaat over Luna en de draaikolken in haar hoofd, veroorzaakt door teveel prikkels en openstaande mapjes. (Wat dat zijn, lees je in het boek) Waar Prinses Anna in de blote billen bedoeld is voor jongere kinderen, is Draaikolken in Luna’s hoofd bedoeld voor iets oudere, basisschoolkinderen. Het is het eerste boekje in de streepjesserie van Geef me de 5

Colette de Bruin ontwikkelde de methode Geef me de 5. Een methode die is ontwikkeld voor mensen met autisme, maar kan ook breder ingezet worden. Bijvoorbeeld wanneer je wat meer behoefte hebt aan structuur en duidelijkheid.

Het boek is onderverdeeld in 3 delen, aangegeven door een tussenblad met de titel. Het lijkt me prettig lezen voor een kind met autisme. Zo heb je bij het omslaan van de bladzijde even de tijd om te schakelen. De vrolijke illustraties zijn van Lars van Schagen.

Over Luna

Als iets nog niet duidelijk is voor Luna, blijft ze er maar over nadenken. Haar hoofd raakt overvol van allerlei gebeurtenissen op een dag. Zo vol dat niets meer lukt. Luna is een meisje van een jaar of 9. Tenminste, zo schat ik haar in. Op een vrijdag komt ze boos uit school, gooit haar tas naar haar moeder. Gelukkig kent moeder dochterlief en ze wordt niet boos. Luna rent naar huis. Bij thuiskomst geeft moeder haar dochter Luna de gelegenheid om tot rust te komen. En pas daarna gaat ze met Luna aan de slag.

Informatie-verwerkingsstoornis

Het boek is informatief en leuk om te lezen. Het geeft een inkijkje hoe het autistisch brein werkt wanneer de informatie niet goed verwerkt kan worden. Autisme is een informatie-verwerkingsstoornis. Kortgezegd betekent dit dat informatie verwerken bij iemand met autisme op een complexe manier verloopt. Dat is bij Luna ook zo. Luna heeft hulp bij nodig bij het herkennen en duiden van situaties, haar gevoelens en wat die met haar doen. Die hulp krijgt ze van moeder. Ze leert hoe ze haar emoties kan herkennen en waar ze die voelt in haar lichaam. Samen vullen Luna en haar moeder de emotiemeter in. De emotiemeter helpt Luna om aan te geven op welk level ze zit van ontspannen naar zeer boos. En bij zeer boos heeft Luna geen vat meer op haar gedrag.

Dit is iets wat meer mensen met autisme kennen. Wanneer de meter overloopt wordt de één boos en uit dat bijvoorbeeld door schelden en ruziemaken. Maar de ander wordt juist stil en trekt zich terug. Luna’s moeder heeft een aanpak die werkt.

Aan het eind van het boekje vind je een hoofdstuk ‘over dit boekje’ waarin Colette de Bruin uitleg geeft. Ze geeft uitleg over de kenmerken van problemen met de informatieverwerking. Autisme is tenslotte een informatie-verwerkings-stoornis. Een vol hoofd hebben is zo’n kenmerk.

De emotiemeter

De emotiemeter kan een heel handig hulpmiddel zijn. Bijvoorbeeld als een kind met autisme nogal eens boos of driftig kan zijn of als het zich juist terugtrekt. Ook dat kan een teken zijn van een vol hoofd. Een emotiemeter kun je eenvoudig zelf tekenen. Maar je kunt er ook eentje gratis downloaden via de webshop van Geef me de 5 Er zijn ook downloads beschikbaar voor pubers zoals het Afsprakenblad en Gamen duidelijk op de 5.

Deel 3 van de streepjessersie gaat over Bram. En heet: Bram kan het zelf.
Draaikolken in Luna’s hoofd bestel je hier

Wil je meer van mij of JHob zien? Ik ben ook te vinden op Facebook en LinkedIn

Anna is altijd vrolijk, behalve als ze zich moet aankleden. Dan wordt ze boos. Gewone kleren vindt ze maar stom. Ze wil alleen prinsessenjurken aan.

Ik lees graag en de boeken van Colette de Bruin mogen dan ook niet ontbreken in mijn boekenkast. Colette heeft zowel kinderboeken als theorie boeken over autisme als een boek over de methodiek Geef me de 5 geschreven.
Deze keer een review van het kinderboek Prinses Anna in de blote billen, geschreven door Colette de Bruin en geïllustreerd door Lars van Schagen.

Over de opbouw

Het boekje heeft een groot lettertype en vrolijke illustraties. Verder is het boekje opgedeeld in 3 delen die ieder heel herkenbaar zijn doordat er steeds een volledig gekleurde pagina tussen geplaatst is, met daarop de aankondiging van het volgende deel. Ik kan me voorstellen dat deze aankondiging heel fijn is voor de jonge lezer met autisme. Bij het omslaan van de pagina heeft hij of zij dan fijn even de tijd om over te schakelen naar het volgende deel.
Wat ook opvalt is dat het colofon met de gegevens over het boek achterin het boek een plekje hebben gekregen. Wat een goed idee! Hier is duidelijk over nagedacht. Moet je die ook lezen? Ze staan tenslotte vooraan.
Maar wat moet je als jonge lezer met autisme met die gegevens? En welke betekenis moet je er dan aan geven? Wat hebben ze met het verhaal te maken? Lekker achteraan in het boek dus.

Het is een leuk boekje om samen met je kind te lezen als hij of zij het vervelend vindt om zich aan te kleden. Het geeft je meteen een opening om over jullie eigen situatie te praten. Ik vind het ook een aanrader om het boekje te lezen met broertjes en zusjes, neefjes en nichtjes en vriendjes en vriendinnetjes. Ik denk dat het boekje een opening kan zijn voor een leuk gesprek waardoor andere kinderen het kind met autisme beter gaat begrijpen.

Over Anna

Prinses Anna is een meisje dat verknocht is aan prinsessenjurken. Ze wil zich niet aankleden. Maar over een week moet ze naar school. Het boekje laat in het midden of Anna vakantie heeft gehad of dat Anna voor het eerst naar een nieuwe school gaat. Voor het verhaal is het ook niet belangrijk. In het boek wordt ook niet gezegd dat Anna een stoornis in het autisme spectrum heeft maar ook dat is niet echt nodig. Het boekje is duidelijk een uitgave van Geef me de 5.

Anna is overgevoelig voor aanraking op haar huid. Dat merk je aan het verhaal over de kleding en je merkt het doordat ze het kusje van haar moeder ook gauw wegveegt. Dat gekriebel! Anna heeft een moeder die haar snapt. Lees vooral zelf hoe ze de situatie oplost met de aanpak van Geef me de 5.

Over de aanpak

Achter in het boek geeft Colette de Bruin uitgebreid uitleg over het boekje en beschrijft ze hoe het komt dat Anna haar gewone kleren niet aan wil, maar de prinsessenjurken wel.

Anna’s moeder gebruikt een aftelkalender om Anna de tijd te geven om langzaam aan het idee te wennen dat er een dag komt dat Anna gewone kleren moet dragen. De aftelkalender kun je gratis downloaden via de webshop van Geef me de 5. Het boekje kun je hier bestellen.

De aanpak van Geef me de 5 heeft ons als gezin enorm geholpen om onze zoon beter te begrijpen. In de oudercursus heb ik veel geleerd door filmpjes op te nemen als ik met onze zoon in gesprek was. In de cursus werd het filmpje dan geanalyseerd en kregen we uitleg over de aanpak. Dát probeerden we dan thuis weer uit. Het werkte. Voor mijn gevoel boekten we iedere week vooruitgang.

Ik schreef eerder 2 blogs over ervaringen die wij hebben met de methode van Geef me de 5.
In Duidelijk zijn over grasmaaien, schreef ik over duidelijk zijn op de 5 en in Met W.A.T.-ten komt jouw kind met ASS in beweging, schreef ik over wat de aanpak W.A.T-ten inhoud en hoe je dat kunt gebruiken.

Wat vind je van deze review? Geef je mening hieronder in een reactie.

Ik ben ook te vinden op Facebook en LinkedIn