Loslaten is nog niet zo makkelijk
10 December 2022
Het is een rare dag vandaag, want vandaag is de dag dat mijn jongste zoon op eigen benen gaat staan. Hij gaat het huis uit. Die kleine guitige, goedlachse krullenbol is nu een kerel van bijna 1.90 m. Komend voorjaar wordt hij 20 en is er helemaal aan toe om het ouderlijk huis te verlaten. En dan met name het stukje ‘ouderlijk’, want hij is ons best beu.
De vraag is of ik er ook aan toe ben om hem uit te laten vliegen, want hij is toch nét even anders dan de andere twee die eerder uitvlogen. De meeste mensen merken het in de eerste instantie niet meteen aan hem, maar hij heeft toch echt autisme. En dat is nu net het punt. Hij is in een aantal zaken aardig zelfstandig maar hij heeft ook een paar eigenschappen waar ik me zorgen over maak. Hij overschat zichzelf nogal eens en wil het liefste alles zelf doen.
Daarnaast hij is meester in uitstellen waar hij geen zin in heeft, kan zich heel goed alleen vermaken en wil alles zelf oplossen. Ondanks ons ouderlijk toezicht leverde dat al twee verloren studiejaren op, een aantal mislukte baantjes en een baan die gewoon niet paste bij zijn manier van leven. Tja ‘s nachts tot laat online zijn en dan om 04.00 uur op je werk moeten zijn, bleek toch niet zo’n goede combinatie. Eén keer een nacht doorhalen, dat ging nog wel maar daarna viel hij toch echt om!
Diverse keren heb ik hem op de grond slapend aangetroffen. Te moe om nog naar bed te gaan. Of ik me toen zorgen maakte? Nou wat denk je!
Hij heeft ook een aantal mooie talenten en daarmee gaat hij het wel redden. Vast met nog een wat hindernissen, maar het gaat hem lukken. Ik geloof dat oprecht en toch vind ik het lastig om hem los te laten. Herkenbaar? Eigenlijk moet ik hem anders vasthouden, maar hoe dat moet, is nog wel even oefenen.
Een stapje terug in de tijd
In november 2021 drong er tot hem door dat hij zijn leven niet zo op orde had zoals hij zou willen. Wij zagen dat al maanden aankomen maar hij vond het allemaal wel meevallen. Hij was inmiddels 18+, dus als ouder kon ik niets zonder zijn toestemming. Superblij was ik dan ook toen hij inzag dat het niet goed met hem ging en hij akkoord ging dat we hulp zouden inschakelen. Binnen een paar weken kregen we via de gemeente een indicatie en weer een paar weken later ambulante hulp van Jados.
Het kostte wat tijd om elkaar goed te leren kennen, maar hij gaat nu erg goed om met de ambulante begeleiding. Doelen zijn gesteld en dat betekende dat ik meer moeder kan zijn en het begeleiden los kan laten. Nou ja ‘loslaten’ niet helemaal. Daarvoor zag ik toch nog teveel dingen die ik hem wilde leren of meegeven. Want dat hij de deur uit zou gaan, dat wilde hij al langer.
Tolken
Nu heeft hij het geluk dat het huis van zijn vader beschikbaar is. Vader woont daar niet meer (lang verhaal) en hij kan er zo in. Al had dat ook weer heel wat voeten in de aarde. Zoon met diagnose ASS en vader zonder diagnose maar met zeer duidelijk autistische kenmerken. De communicatie verloopt lang niet altijd vlekkeloos en tel daarbij op dat ze beide behoorlijk zelf bepalend zijn, nou dan weet je het wel. Ontelbare keren heb ik als tolk gefungeerd. Ik luister naar wat er gezegd wordt en hoe de reactie van de ander is. Daaruit kan ik opmaken of de boodschap begrepen is. Tussen vader en zoon is er vaak miscommunicatie omdat ze elkaar verkeerd begrijpen. Naast het tolken heb ik vader vaak uitleg gegeven waarom zoonlief iets de ene keer wel kan en de andere keer niet. Dat het vaak wel maar niet altijd een kwestie van motivatie was. Soms wilde zoonlief wel, maar lukte het gewoon niet. Omdat niet alles duidelijk was. Of omdat hij teveel aan z’n hoofd had. Dan kon er gewoon even niets bij.
Ondertussen heeft zoonlief meer zelfinzicht gekregen en ik hoop met heel mijn hart dat hij daarin blijft groeien. Hij accepteert hij dat hij minimaal 6 uur moet slapen om voldoende wakker te worden om te kunnen opstaan. Best handig wanneer je om 06.00 uur moet beginnen met werken.
Dat was heel prettig, want de nacht voor dat hij om 06.00 op zijn werk moest zijn, toch nauwelijks. Dus zette ik de afgelopen maanden de wekker om 05.15 uur, maakte hem wakker en zorgde ervoor dat hij uit z’n bed kwam. Hij zette twee wekkers maar had mij zeker nog nodig. Gelukkig hoefde hij maar 2x per week zo vroeg z’n bed uit.
Idee
Ik kwam op het idee om hem een gewoonte aan te leren die bijna iedere Nederlander helpt om de dag op te starten. Koffie!!
Thee had natuurlijk ook gemogen, maar hij koos voor koffie. Ik bedacht dat als hij zou ervaren dat een kopje koffie bij het opstaan prettig is, hij dan een gewoonte, een routine zou kunnen gaan opbouwen. En dat hij zo’n zin zou krijgen in dat kopje koffie, dat hij intrinsiek gemotiveerd zou raken om z’n bed uit te komen. Tja, je bedenkt gekke oplossingen als het gewone niet werkt.
Dus ik heb de afgelopen maanden heel wat kopjes koffie gezet om 05.15 uur ‘s morgens. En denk jij nu: ‘gekke Henkie!’ dan heb je misschien gelijk maar dit was iets dat ik kon doen. Dus ik deed het. Ik bracht hem de koffie en een boterham (anders ontbeet hij niet) en dook daarna meteen mijn bed weer in. Om wakker te liggen tot ik zijn brommer hoorde starten. Pas dan kon ik ontspannen en proberen weer te gaan slapen.
Hij leerde, ging eerder slapen en kon steeds beter wakker worden op het moment dat de wekker ging. En opstaan ging ook steeds beter. Waar hij in het begin op het nippertje de deur uitging en kantje-boord op tijd kwam, is hij de laatste tijd steeds mooi op tijd weg.
Auto vol geladen
En vandaag vertrok hij dus ook op zijn brommer. Op naar ‘op mezelf wonen’. Wij hadden de auto vol geladen. Hij had er echt zin in. En ik? Ik ben ervan overtuigd dat het goed is dat hij op zichzelf gaat wonen. Wij hebben hem alles geleerd wat hij van ons wilde leren. Hij kan koken (en lekker ook!), de was doen, stofzuigen (al doet hij het niet vaak) en hij weet dat de dag opstarten met een lekkere bak koffie een goed idee is.
Hij zal vast wel eens noodles als avondmaaltijd nemen of ander studentenvoer. En er zal vast wel eens iets mis gaan maar hebben we dat niet allemaal gehad toen we net op onszelf gingen? Laat het hem maar doen. Hij leert het wel. Net als wij het geleerd hebben. Ondertussen hoop ik dat hij bij ons komt als hij hulp nodig heeft en dat hij niet te lang in z’n eentje blijft modderen als hij ergens niet uitkomt. Gelukkig gaat de ambulante begeleiding gewoon door. Dat geeft ook vertrouwen.
Maar ik mis hem vandaag al meteen. Je sluit toch een periode af en ik heb hem gewoon graag om me heen. Al zat hij veel op zijn kamer, hij was er wel.
Nu ik er zo over nadenk, ik mis de andere jongens ook als ze er niet zijn.
Mag toch?! Vast iets met ‘leeg nest’ al voelt het met deze nét even anders dan bij de anderen.
Slechts twee weken later
Het lijkt wel of het gewoon niet rustig kan worden. Misschien herkennen meer ouders van kids met autisme dat. We zijn nog maar twee weken verder en we hebben bericht gekregen dat Jados dat hun begeleiding stopt. Het staat los van de indicatie. Jados stopt met het begeleiden van hulpvragen zoals wij die hebben. Ik merk dat dit bericht me naar de keel grijpt. Want wat nu? Wie gaat het overnemen? Het heeft maanden geduurd, eer hij voldoende vertrouwen had in zijn ambulant begeleider. Nu gaat het hele proces weer opnieuw beginnen. Ik baal daarvan!
En ik mag me nergens mee bemoeien van hem. Hij is volwassen, hij kan het zelf.
Ondertussen bezorgd de postbode een brief van school. ‘Aan de ouders en verzorgers van’. Het is een kopie van een brief die hij ook gekregen heeft en het gaat over zijn verzuim….
Verder gaat het zelfstandig wonen prima. Hij komt zo nu en dan bij ons eten en blijft dan gezellig napraten. Echt genieten is dat. Moet ik wel oppassen dat ik hem niet het hemd van het lijf vraag. Ik weet het niet hoor, maar loslaten is nog niet zo makkelijk en dat anders vasthouden heb ik ook nog niet onder de knie.
Mijn persoonlijke ervaringen
Al laat ik niet alle teksten goedkeuren, mijn zoon weet dat ik over mijn persoonlijke ervaringen schrijf. Hij laat me mijn gang gaan, vindt het niet zo boeiend. Wil je meer lezen? Hier vind je een overzicht met verschillende blogs, reviews en interviews. Wil je een keer sparren? Overleggen of ik iets voor je kan betekenen? Vul dan het contactformulier in en ik mail je snel terug.
